Nolle Badjou moest zich in de jaren 20 in allerijl laten naturaliseren om voor de Rode Duivels te kunnen spelen nadat bleek dat zijn vader en zijn uit Nederland geïmmigreerde grootvader altijd Nederlander waren gebleven. Badjou was de Belgische doelman op het eerste WK in 1930 in Montevideo en acht jaar lter in Frankrijk. Met 39 interlands was hij in de jaren ‘30 de doelman die het vaakst onder de lat stond bij de Rode Duivels. Hij stond bekend om z’n kalmte in doel. Maar alleen al met z’n priemende ogen kon hih de tegenstander van z’n stuk brengen.

Doelman bij Racing Brussel in de jaren 1920. Een krachtpatser die ook amateurbokser was. En dat kwam hem goed van pas. In een periode waarin het doelverdedigen een andere dimensie kreeg -vanaf 1912 mochten keepers enkel nog in hun doelgebied de bal met de handen raken- ontpopte De Bie zich tot de populairste keeper van het land. Zijn stijl was compleet: lenig in al zijn bewegingen, klemvast met de handen en fors met de vuist. Hij speelde ook vaak als derde verdediger. De Bie werd met België Olympisch kampioen in 1920 in Antwerpen. De legendarische Spaanse doelman Ricardo Zamora, toen de beste keeper ter wereld, vond De Bie nog beter.

Doelman uit de Beverse school waaruit ook Jean-Marie Pfaff en Filip De Wilde kwamen. Bereikte de top mede dankzij zijn doorzettingsvermogen en verantwoordelijkheidsgevoel. Op Euro 2000 was hij nog de doublure voor Filip De Wilde maar na diens afscheid werd hij de vaste nummer één en een belangrijke schakel in de kwalificatie voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea waar hij alle vier de wedstrijden speelde.

Gevormd in de onvolprezen Beverse keepersschool. Filip De Wilde stond voor sobere degelijkheid. Na het vertrek van Jean-Marie Pfaff naar München greep hij zijn kans bij Beveren maar bij de nationale ploeg bleef de concurrentie bikkelhard. Ook na het afscheid van Jean-Marie Pfaff dáár toen Michel Preud’homme zich als nummer één manifsteerde. Pas onder Georges Leekens werd Filip De Wilde de Belgische nummer één al moest hij blijven vechten tegen vooroordelen en de geesten van zijn voorgangers.

Rie Meert speelde naar verluidt zijn beste wedstrijd als doelman van de Rode Duivels in februari 1952 op de Heizel tegen Italië. 2-0 winst voor de Belgen. Een foto van die match hing geruime tijd aan de muur van zijn café Green Park tegenover het stadion van Anderlecht, zijn club. Meert pakte de ballen met branie en bravoure. Zijn uitstekende reflexen dankte hij aan zijn carrière als kaatser. Was vaste naoorlogse doelman van de nationale ploeg.

Jean Nicolay maakte van een doelman een volwaardige speler. Tot dan waren keepers er alleen maar om ballen te stoppen en weg te trappen… en voor de show. Nicolay schuwde evenmin het spektakel en werd de eerste meevoetballende keeper. Een echte allrounder die over alle keeperskwaliteiten beschikte: sterk op de lijn, zonder vrees bij het uitkomen, kordaat bij het wegboksen en plukken van de bal. Hij has ook bijzonder snelle reflexen en was een echte karaktermens en een winnaar. Hij was ook de eerste doelman die de Gouden Schoen won.

Van zijn generatie was hij ontegensprekelijk de beste Belgische doelman. Een echt fenomeen. Zowel op als naast het veld. Opvolger van Christian Piot en voorganger Michel Preud’homme, allebei uit de Luikse school. Onder Goethals raakte hij aanvankelijk niet in de nationale ploeg. Die bleef zweren bij Christian Piot. Maar toen Guy Thys bondscoach werd en Piot geblesseerd raakte greep Pfaff zijn kans. Met zijn onmiskenbaar talent speelde hij fantastische wedstrijden. Zijn reflexen en zijn gave om strafschoppen te stoppen, maakten van hem een van de beste en spectaculairste keepers ter wereld.

Doelman van Standard geroemd om zijn veelzijdigheid. Hij was goed op hoge en lage ballen, was krachtig en beschikte over uitstekende reflexen. Hij heerste in zijn strafschopgebied en imponeerde bij het uitkomen. Genoot bij de nationale ploeg de onvoorwaardelijke steun van bondscoach Raymond Goethals. Mede daardoor straalde hij ook rust en zekerheid uit. Piot was ook een sobere doelman. Als hij de ballen maar stopte. Hoe had geen belang. Hij speelde een WK (1970) en een EK (1972)

Beste product uit de gerenommeerde keepersschool van Standard die eerder ook al Jean Nicolay en Christian Piot had voortgebracht. Pas bij KV Mechelen ontwikkelde Michel Preud’homme zich tot de beste keeper van het land. Hij straalde ook internationaal gezag uit. Op het WK’94 werd hij verkozen tot beste doelman van het toernooi en dus van de wereld. Met dank aan zijn weergaloze wedstrijd tegen Nederland. Was derde keeper op het EK 80 en titularis op het WK van 1990 en 1994.