De oudere broer van Raymond. Middenvelder die zijn hele leven bij Beerschot speelde. Pierre was een fantastische dribbelaar. Als Rode Duivel nam hij deel aan de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam waar hij drie wedstrijden speelde en aan het WK van 1930 waar hij de Belgische aanvoerder was. Op 6 november 1951 wandelde Pierre Braine in het park van Antwerpen, ging zitten op een bank, viel in slaap en stierf. Amper 51 jaar oud.

Begin vorige eeuw de sterspeler bij Club Brugge en één van de meest briljante spelers uit de periode voor en na de Eerste Wereldoorlog. Centrale middenvelder in een 2-3-5 opstelling waarin hij zich meer aanvallend dan verdedigend kon uitleven. Beschikte over een uitstekend kopspel en was niet vies van nu en dan wat acrobatie.

Centrale verdediger en verdedigende middenvelder. Een stofzuiger en een aanjager. Noeste arbeider op het veld met opgestroopte mouwen. Maar ook een intelligente speler en een leider. Als een van de sterkhouders van Racing Genk maakte hij in maart ’98 zijn debuut voor de Rode Duivels tegen Noorwegen. Zijn prestatie beviel en enkele maanden later zat hij in de selectie voor het WK in Frankrijk.

Zijn traptechniek was zijn handelsmerk. Niemand kon zo hard en zo precies op een bal trappen als hij. Zijn wereldtrap tegen de DDR was jarenlang te zien in de begingeneriek van het TV programma Sportweekend. Met de Rode Duivels speelde Coeck op het WK ‘82 en het EK ’84. Ludo had oog voor stijl, niet alleen bij het trappen. Maar in alles. Zowel op als naast het veld. Rechte rug, fierheid, présence. Helaas kwam hij veel te vroeg aan zijn einde toen hij op  9 oktober 1985 op z’n dertigste omkwam bij een verkeersongeval.

Alom gewaardeerd vanwege zijn fysieke uithouding en mentaal doorzettingsvermogen. Cools draafde een hele wedstrijd lang de rechterflank op en af. Onder Ernst Happel werd hij de belangrijkste speler bij het Club Brugge van de jaren ‘70. Toen hij bij de Rode Duivels Wilfried Van Moer naast zich kreeg, bleef Cools draven en werd hij diens onvermoeibare dienaar. Het EK 1980 was zijn enige grote toernooi. Hij was er wel onze aanvoerder.

Maakte in 2006 als 18-jarige zijn debuut voor de Rode Duivels. Kon als jonge basisspeler geen kwalificatie afdwingen voor het EK 2008 en het WK 2010. Slaagde ook niet in kwalificatie voor het EK 2012 maar groeide onder bondscoach Marc Wilmots uit tot een belangrijke schakel richting WK 2014. Maakte op weg naar dat WK een cruciaal doelpunt in en tegen Schotland.

Liet bij de Rode Duivels eerst zijn kunnen zien als aanvaller maar groeide gaandeweg uit tot centrale middenvelder. Vast deel van de Rode Duivels van 2006 tot en met 2018 en geroemd om zijn balvastheid en wendbaarheid.

Stevige aanvallende middenvelder van SV Waregem en sfeermaker die ook vaak als diepe spits speelde. Debuteerde bij de Rode Duivels op 20 november 1985 in de iconische kwalificatie-interland in de Kuip tegen Nederland waar Georges Grün ons naar de wereldbeker in Mexico kopte. Desmet mocht ook mee naar Latijns-Amerika en speelde er drie wedstrijden.

Blonk uit door zijn atletische gestalte en speldoorzicht. Dewalque verhuisde bij Standard al snel van de aanval via het middenveld naar de positie van libero. Vaak risicovol bij het uitverdedigen maar zijn uitstekende techniek bracht hem daarmee zelden in de problemen. Was intelligent en daardoor ook een prima organisator. Vaste waarde ook in de verdediging van bondscoach Raymond Goethals waarmee hij het WK van 1970 en EK van 1972 speelde.

Werd bij Racing White de betere voetballer die geleidelijk aan in aanmerking kwam voor de ‘Witte Duivels’ van Raymond Goethals. Een werker met allure die na het WK ’70 naar Anderlecht vertrok. Dockx ontpopte zich tot de man zonder wie de vedetten niet konden schitteren en scoren. Op het einde van zijn loopbaan werd hij de supersub. Altijd klaar voor de dienst. Schielijk overleden op 15 januari 2002. Veel te vroeg.

Rijzige middenvelder die duelkracht koppelde aan belangrijke doelpunten. Tussen 2007 en 2018 overwegend basisspeler en maker van cruciale doelpunten de WK’s in 2014 en 2018.

Middenvelder bij Beerschot waar hij samen met Gust Fierens en Staf Pelsmaeker de ruggengraat vormde. Speelde op de Olympische Spelen van 1920 in Antwerpen alle wedstrijden en werd mee Olympisch kampioen. Ook aan de Spelen van Parijs vier jaar later nam hij deel. België verloor er de eerste match met 8-1 tegen Zweden in een match die bekend staat als de ramp van Colombes.

Aanvoerder van het team dat in 1920 in Antwerpen Olympisch kampioen werd met forfaitcijfers nadat tegenstander Tsjechoslowakije halfweg de wedstrijd ontevreden van het veld stapte. Speelde zijn hele leven bij Union en debuteerde na de wapenstilstand voor de nationale ploeg. Was in elke wedstrijd het toonbeeld van grenzeloze inzet. Daar leed zijn lichaam kennelijk onder. Want na de spelen werd hij vooral door blessures geplaagd. Hanse was ook de eerste speler bij wie de meniscus werd weggenomen. Hij overleed als laatste overlevende van de Olympische kampioen in 1981, als kapitein die als laatste het strijdperk verlaat

Was zowat de meest representatieve figuur uit de periode waarin FC Mechelen (nu KV Mechelen) groot werd. Hellemans was eens stevige gebronsde kerel die ook prima kon zwemmen. Op het veld bezette hij de post van ‘kanthalf’, flankspeler dus. Een gestileerde spil die niet weg te denken was uit de nationale ploeg waarmee hij actief was op het WK van 1930 en 1934. Stond ook gekend voor zijn fairplay maar liet zich nooit de kaas van het brood eten.

Jurion ontpopte zich van een frêle en subtiele voetballer tot een visionaire en fysiek fors uitgebouwde spelverdeler. Maar hij was vooral een sluwe en slimme speler. Zowel bij Anderlecht als bij de nationale ploeg ontpopte hij zich als een echte leider. Bij de Rode Duivels droeg hij 38 keer de aanvoerdersband. Hij debuteerde als 18-jarige op Kerstdag 1955 met een 2-1 zege tegen Frankrijk. Zijn eerste van 9 doelpunten maakte hij twee jaar later in Turkije.

Een ijverige, dienende speler in dienst van Anderlecht. Hij kende geen andere ploeg. Lippens was een harde werker die nooit persoonlijk succes nastreefde en op z’n best was in de schaduw. Bal recupereren en weer inleveren, dat was zijn devies. Nooit dribbelde hij meer dan drie man. Was vaak beslissend vanop de elfmeter. Al zijn strafschoppen waren op maat. Ook één van zijn twee goals voor de Rode Duivels scoorde hij vanop de stip.

Gentleman-voetballer en jarenlang vaste waarde bij zijn club Antwerp en de Rode Duivels. Hondstrouw en ook nooit in vraag gesteld. Als aanvallend ingestelde middenvelder was hij niet uit op individueel succes maar maakte hij het elftal rond zich wel beter. Zelf was hij bijzonder balvast en als ‘rechterhalf’ toch omnipresent. Mees was ook bijzonder sportief en loyaal. Stelde nooit een tactische beslissing van de trainer in vraag en ook de scheidsrechters hadden aan hem geen kwaaie klant. ‘In every inch a gentleman’.

Veelzijdige speler bij Union en verdedigend ingestelde middenvelder van de ploeg die in 1920 Olympisch kampioen werd en waarmee hij alle drie de wedstrijden speelde. In 1911 debuteerde hij als 17-jarige in het Belgisch voetbalelftal en is daarmee een van de jongste spelers die ooit voor de Rode Duivels aantraden. Stond ook bekend om zijn ijzige kalmte.

Aanvallende middenvelder bij Sint-Truiden en RWDM met een prachtige techniek, heerlijke trap en sublieme pass. Won in 1968 als speler van STVV de Gouden Schoen. Debuteerde dat jaar ook voor de Rode Duivels met een 1-2 zege in Nederland en scoorde al na tien minuten. In totaal zou hij tien goals maken voor de nationale ploeg. Speelde zowel op het WK ’70 als het EK ’72.

Speelde bij zijn debuut een formidabele wedstrijd op het EK ’84 in Frankrijk. Scifo was een kunstenaar op het veld maar werd op het WK van ’86 bedolven onder de kritiek. Op de Mondiale ’90 in Italië schitterde hij opnieuw. Hij maakte een prachtige goal tegen Uruguay en speelde een fantastische match in de achtste finale tegen Engeland toen de Rode Duivels er uitgingen door de goal van David Platt. Samen met Ceulemans is Scifo de enige ex-Rode Duivel die op vijf grote toernooien actief was (EK 1984, WK’s 1986, 1990, 1994 en 1998)

Sinds zijn debuut op 30 april 2001 in een oefenmatch tegen Tsjechië was hij een vaste waarde bij de Rode Duivels. Onder bondscoach René Vandereycken werd hij ook aanvoerder. Maar in het team van Dick Advocaat was er in 2011 plots geen plaats voor de al wat oudere Simons. Toch visten eerst Leekens en daarna Wilmots hem terug op. Op 16 oktober 2012 veroverde hij  als eerste Rode Duivel een 100e cap. Simons blonk uit in soberheid, eerst als verdedigende middenvelder en daarna als centrale verdediger. Hoe minder hij opviel, hoe beter zijn wedstrijd. Op 13 november 2016 werd hij in extremis opgeroepen voor de match tegen Estland. Hij mocht zeven minuten invallen en werd zo met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen de oudste Rode Duivel in een officiële wedstrijd.

Groeide met zijn boezemvriend Franky Van der Elst uit vast centrale duo bij de Rode Duivels. Beschikte over een enorm loopvermogen en had ‘présence’ op en naast het veld. Kon geweldig infiltreren in de as van het veld. Een kwaliteit die hem zes doelpunten voor de nationale ploeg opleverde. Staelens was actief op drie Wereldbekers (1990, 1994 en 1998).

Uitstekende organisator. Hij deed dat met veel kunde. Zowel bij zijn clubs als bij de Rode Duivels onder Guy Thys. Zijn verdediging stond er. Meeuws leidde en stuurde ze, corrigeerde waar nodig. Voetbalde evenveel met de mond als met de voeten. Was ook een meester in het uitbouwen van de even geperfectioneerde als irritante buitenspelval. Speelde met de Rode Duivels het EK 80 en het WK 82.

Mooie voetballer. Stijlvol en fijn, op z’n Italiaans. Zo was Paul van den Berg op en naast het veld. Niet voor niks wordt zijn naam met een kleine ‘v’ geschreven. Hij had een schitterende pass en een mooi schot. Verdween even geruisloos in de nationale ploeg als hij erin kwam. Te beschaafd en te gecultiveerd voor het voetbal. Een estheticus op noppen.

Bijzonder gewaardeerde verdedigende middenvelder die op zijn manier toch een vedette werd. Franky was een voorbeeldige voetballer. Een werkpaard op het middenveld maar vooral ook een intelligente speler die zijn gebrek aan techniek compenseerde met gezag en persoonlijkheid. Een allround voetballer met een perfect gevoel voor positiespel en timing. Speelde op maar liefst vier wereldbekers (1986,1990,1994 en 1998).

Brusselse middenvelder die debuteerde bij de start van de Belgische competitie in 1895 voor Sporting Club Brussel. Op de Olympische Spelen van 1900 in Parijs maakte hij deel uit van de selectie van de ploeg van de Universiteit van Brussel. De ploeg behaalde brons maar hij speelde niet mee. Vier jaar later speelde hij wel in de allereerste officiële interland van de Rode Duivels tegen Frankrijk (3-3). In totaal maakte hij vier doelpunten voor de nationale ploeg. Hij overleed na een messteek tijdens een caféruzie. Datum onbekend.

‘Vier longen, twee voeten en een groot hart’, zo wordt Wilfried Van Moer het vaakst omschreven. Hij maakte van de middenvelders ook echte vedetten. Een status die tot dan enkel aanvallers en keepers toekwam. Niet alleen bij zijn clubs, ook bij de Rode Duivels maakte hij zich onmisbaar. In die mate zelfs dat Guy Thys hem in 1979 zelfs opriep toen hij met Beringen tegen de degradatie vocht. Als creatieve middenvelder werd hij de ontbrekende schakel in een ploeg in heropbouw. Hij was al 34 maar het plan lukte. België plaatste zich met Van Moer voor het EK’80 in Italië en behaalde er zelfs de finale.

Talentrijke speler met zachte baltoets. Verhuisde van het middenveld (bij Club Brugge) naar het hart van de defensie (bij Anderlecht). Speelde als libero bij voorkeur op zeker. Schuwde elk risico. Vandendaele moest het ook niet van zijn fysiek hebben. Zijn klasse volstond. Ook bij de Rode Duivels waarvoor hij één keer scoorde en meespeelde op het EK ’72 in eigen land.

Weinigen die het spelletje zo begrepen als René Vandereycken. Op zijn manier speelde hij een bepalende rol in de evolutie van het Belgisch voetbal. Slim en sluw met een dodelijk precieze pass. Een meester ook in het afbreken van een aanval van de tegenstander. Op die manier werd hij ook de eerste verdedigende middenvelder van het land. Vaak genadeloos en intimiderend. Maakte komaf met het brave imago van de vorige generatie Rode Duivels. Speelde twee EK’s (1980 en 1984) en een WK (1986 waar hij na de eerste ronde naar huis werd gestuurd) Vandereycken was en is een man van principes.

Na het seizoen 98-99 werd Yves Vanderhaeghe als speler van Excelsior Moeskroen door bondscoach Georges Leekens vanwege tal van afwezigen geselecteerd voor de Kirin Cup. Vanderhaeghe greep die kans met beide handen en versierde na Euro 2000 waar hij telkens in de basis stond, een transfer naar Anderlecht. Dankzij zijn onverdroten inzet was hij ook op het WK in 2002 een vaste basisspeler. In 2005 zette hij een punt achter zijn internationale carrière

Middenvelder van Cercle Brugge die op 5 mei 1921 debuteerde voor de Rode Duivels met een 2-3 nederlaag tegen Italië. Nam met de Olympische ploeg deel aan de Spelen van 1928 in Amsterdam. Daar was hij in beide wedstrijden tegen Luwemburg (5-3 winst) en Argentinië (3-6 verlies) telkens aanvoerder. Dat bleef hij tot aan zijn laatste interland, België-Frankrijk op 25 mei 1930, enkele weken voor de nationale ploeg, zonder hem dus, naar de eerste wereldbeker in Montevideo afreisde.Tot op heden is hij de Cercle-speler met het grootste aantal caps achter zijn naam.

Als motor van Lokeren werd René Verheyen een gerespecteerde invaller bij de Rode Duivels. Maar de linksvoetige middenvelder was veel meer dan zomaar een eeuwige bankzitter. De van inborst stille Kempenaar was een soort supersub. Vaak goed voor het laatste kwartier wanneer er nog mirakels mogelijk zijn. Hij werd geroemd om zijn hard schot. Vooral vanuit stand. Kanonkogels waren het doorgaans. Hij was actief op het WK van 1982 en de EK’s van 1980 en 1984.

Vader van Gert. Door velen herinnerd vanwege zijn onterecht afgekeurde goal in de herfst van 1973 tegen Nederland waardoor de Witte Duivels het WK ’74 in West-Duitsland misliepen. Jan was een technisch vaardige, ijverige maar ook zorgvuldige voetballer. Een bepalende speler bij Beerschot maar in een dienende rol in de nationale elf van Raymond Goethals waar hij in dienst van de grote vedetten Lambert en Van Himst speelde. Het leverde hem ook een transfer naar Anderlecht op. Zelfs toen hij bij Union in derde klasse actief was, werd hij nog voor de nationale ploeg opgeroepen.

Samen met Stéphane Demol was hij een grote belofte in de selectie van bondscoach Guy Thys op het WK van 1986 in Mexico. Vier jaar later was hij als linksback/linker middenvelder ook nog een vaste waarde op de Mondiale in Italië. Daarna moest hij vaak afrekenen met (langdurige) blessures.